Chaudfontaine
Chaudfontaine
Chaudfontaine
Intussen is het bijna een maand geleden dat er letterlijk een ‘waterbom’ over Chaudfontaine en omstreken viel. In een mum van tijd verloren mensen letterlijk alles: huis, inboedel, veilige thuis, souvenirs, … Velen van hen wachtten twee à drie dagen op evacuatie uit deze waterellende. Een traumatische ervaring zonder meer. Hoe raak je hier als mens uit? Een vraag die bij mij blijft leven. Hieronder een verzameling van herinneringen aan vier dagen vrijwilligerswerk in Chaudfontaine.

De rode draad is de solidariteit en de nabijheid: van de getroffenen onderling, maar ook van de vrijwilligers en het leger. Het feit ook dat het ware geluk vaak zit in heel kleine symbolische dingen zoals vb een bloempje, warme aandacht, …
Hieronder een sprokkeling van hoe mooi diepmenselijke warme nabijheid kan zijn.

Wat ik zag en voelde terwijl we in Chaudfontaine waren om een handje toe te steken, was echt hartverwarmend. Mensen hebben niets meer en zoeken elkaar op in een tent van het leger of in een plaatselijk centrum (meestal kerkgebouwen) die omgetoverd zijn tot ‘pop up stores’, winkels waar de getroffenen altijd kunnen komen. Daar vinden ze de spullen die ze nodig hebben zoals: kledij, poetsmateriaal, koekjes, speelgoed, ... Ik zag vaak dat getroffen gezinnen niet enkel komen om daar spullen te halen. Veeleer komen ze eens praten, hun hart luchten bij een vrijwilliger die ze intussen al beter kennen. Het raakte me hoe de vrijwilligster een ouderpaar beluisterde i.v.m. de verzekering die heel moeilijk deed. Deze dame bleef kalm en luisterde. Ze stookte het gesprek niet op. Nee. Het was duidelijk te zien dat de gedupeerden zich echt beluisterd voelden. Dit alleen maakte hen rustiger.

De dag dat we teruggingen met de goederen, aangekocht met een deel van de collecte van onze Gabriëlparochie, hadden we onder meer ook 200 lavendelplantjes mee, geschonken door het Boomkwekerijcentrum van regio Wetteren. Toen ik een lavendelbloemetje gaf aan een vrouw wiens huis volledig was verwoest, begon die te wenen van ontroering. ‘Een beetje schoonheid in deze smurrie’, zo zei ze. Ook het feit dat er mensen waren die zo attent waren om dit te schenken, ontroerde haar. Dat hoorden we vaak: de spullen die jullie brengen zijn prima, maar wat vooral telt is dat jullie met zovelen aan ons denken, ‘ça rechauffe le coeur’. We voelen ons niet alleen. Een koppel noemde dit lavendelbloempje: la Renaissance of de wedergeboorte: een nieuw begin. Een apothekeres vond dit plantje symbolisch zo sterk omwille van de rustgevende kwaliteit en goede geur. Haar huis was niet beschadigd enkel haar apotheek was volledig verwoest. ‘Ik mag niet klagen’, zo zei ze, ‘mijn woning is er nog’. Geef het plantje aan iemand die het meer nodig heeft.

Solidariteit ook vanuit de abdij van Chimay, iets verder gelegen. In La Trooz kwamen we een heleboel mensen tegen, gewapend met emmers en borstels. Allen hadden ze een blauw t shirt waarop het kenteken van Chimay stond. Blijkbaar wou de abdijgemeenschap ook haar solidariteit betonen met deze getroffenen door elke dag een bus in te leggen die vrijwilligers van Chimay vervoerde naar de getroffen streek.

Terwijl we allerlei producten aan het rondbrengen waren, ontmoetten we Gerard, een man van 75 jaar. Zijn garage was vroeger zijn ‘museum’ voor Panini stickers/beeldjes. Hij had ze allemaal vanaf de jaren 1900. Door de waterellende was alles weg. Wij vroegen waarmee we hem konden plezier doen en hij zei: kom eens mee naar mijn garage. Vrijwilligers hebben mij gisteren zes zakken met conserven gegeven, maar dat is veel te veel. In plaats dat wij hem iets konden geven, gaf hij ons een vijftal zakken mee om uit te delen aan anderen! Deze gulhartige houding middenin de grootste ellende, mochten we heel vaak ervaren: geef het aan mensen die het meer nodig hebben. Wij kunnen best wel voort (terwijl dit niet altijd het geval was). Van solidariteit gesproken!

In een gehucht van Chaudfontaine ontmoeten we Maurice. Een man van 67 jaar wiens vrouw met terminale longkanker in de kliniek verbleef. Hij was diep bedroefd… Ik ben alles kwijt. Mijn huis, mijn auto, …. Ik ben op pensioen. Hoe moet het met mij verder? Mijn vrouw is stervende. Ik zie het niet meer zitten. We voelden ons zo machteloos bij dit schrijnende verhaal. Het lijkt wel Job uit het Oude Testament. Terwijl hij zijn verhaal deed, at hij een aardbeientaartje op dat iemand hem zonet had gegeven… als troost. Het smaakte hem kennelijk.

Maar dan ook middenin die bijna verlaten ‘spookstraat’ een oudere man die ons tegemoet komt. De toekomst is belangrijk. De natuur heeft kracht en doet ons mensen terug met de voetjes op de grond komen. De natuur zal dat blijven doen tot we haar gaan respecteren. Meubels, auto, huis, … dat komt wel in orde. Deze man dankte ook de vele vrijwilligers die dagelijks de straten doorkruisten met hulpgoederen en aanwezigheid. Die warme aanwezigheid trof hen vooral! Dat er mensen die aan hen denken.

Ja, het mag gezegd, ontelbare vrijwilligers trekken dagelijks richting de getroffen gebieden, heel veel uit Vlaanderen. Vandaag nog een kleuterjuf uit Kasterlee die samen met haar man ijsjes gaat uitdelen. Hartverwarmend. Op de facebookpagina ‘wateroverlast: hulp geboden/gezocht’ flitsen dagelijks verschillende berichten en foto’s van spontaan ingerichte barbecues, maaltijden, propvolle auto’s of camionettes die naar ginder bollen.

Ook het leger komt heel warm uit de hoek. Op verschillende plaatsen verzorgen ze warme maaltijden voor de gedupeerden. Gezonde maaltijden met producten die ze krijgen van milde schenkers. Militairen bemoedigen de mensen die komen om eten. Echt mooi en hartverwarmend.

En wij? Wat doen wij?

Zoals eerder gezegd hebben we nog een deel van de collecte die we zullen besteden aan concrete hulp. Veel mensen bieden klein of groot elektro-materiaal aan (mixers, koffiezet, blenders, microgolf), meubels (eetplaats, kinderbedjes, slaapkamer, zetels), schoolgerief (rugzakken, mappen, zakken, nietjesmachines, perforator, stylo’s, stiften), kledij en sportschoenen (liefst gesorteerd per leeftijd, per maat). Momenteel is het nog wat vroeg om meubels te gaan plaatsen in die zo vochtige huizen. Eerst dienen de pleisterwerken opnieuw te gebeuren en nog meer op te drogen.
Mogen we vragen om de spullen die u zou willen schenken nog even bij te houden? Binnen afzienbare tijd beloven we u meer concrete info te geven waar en wanneer we de spullen zullen inzamelen. We doen er alles aan om het goed te organiseren zodat het bij de juiste mensen terecht komt.

Intussen blijft het mogelijk om een financiële gift te doen op het rekeningnummer:
BE76 4441 7433 9195, van vzw Pastorale Werking van de parochie in Laarne en Wetteren, met de vermelding: " Hulp slachtoffers waterellende".
Indien u nog materiaal of huishoudspullen wil schenken, kan u steeds mailen of bellen naar onderstaand mailadres of telefoonnummer.

Dank alvast

Mieke Morlion en Danny De Letter
miekemorlion@live.be
0472/34.65.46

Zoeken