Jubeljaar 2025
Ingetogen en blije start in ons bisdom
Om de 25 jaar viert de katholieke Kerk een heilig jaar of jubeljaar, ter herinnering aan de geboorte van Jezus. De opening van de heilige deur in de Sint-Pietersbasiliek van Rome gaf op kerstavond het startschot van Pelgrims van Hoop, zoals het heilige jaar 2025 werd gedoopt. In het weekend van 28 en 29 december werd het Jubeljaar officieel geopend in ons bisdom.
In het dekenaat Wetteren kwamen we op 28 december vanuit de vier parochies samen in de Sint-Martinuskerk te Massemen voor een avondwake. Tijdens dit ongebruikelijk uur stonden we stil bij alle tekens van hoop die ons omringen.
Op zondag 29 december opende bisschop Lode ook in het bisdom Gent het jubeljaar, met een plechtige eucharistieviering in de Sint-Baafskathedraal. "Onze wereld heeft nood aan hoop, het kwade heeft nooit het laatste woord" zee de bisschop. "Overal in de wereld zijn er conflicten", zegt Lode Van Hecke. "Het aantal is niet meer bij te houden. Oorlog en geweld verscheuren de mensen ter plaatse. Daarom is net nu het heilig jaar belangrijk: onze wereld heeft nood aan hoop. Het kwade heeft nooit het laatste woord."
"Wij gaan daarom zelf naar de hoop toe, voor ons is dat christus, maar we zijn ook de pelgrims van de hoop voor anderen."
Ankers van de hoop
Tijdens de eucharistieviering zegende de Gentse bisschop ook de 12 "ankers van de hoop". Die vormen in het bisdom Gent het symbool van de hoop. De houten ankers werden gemaakt door scholieren van het Vrij Technisch Instituut (VTI) in Deinze. Na de zegening vertrokken 10 van de 12 houten ankers naar de 10 dekenaten in Oost-Vlaanderen. "Het hele jaar lang reizen de ankers tussen de verschillende parochies naar onder meer woonzorgcentra, scholen en ziekenhuizen", vertelt bisschop van Hecke. "Met de ankers worden verhalen van hoop verzameld, een estafette van de hoop."
Een succesvol Open Kerken Weekend in Munte
Op 31 mei en 1 juni namen we met Parochie Moeder Teresa,
Kerkplek Munte, samen met vzw uitMUNTEnd, de Christoforusgemeenschap en de Steinerschool, deel aan het Open Kerken Weekend. Het werd een warm en verbindend moment, gedragen door openheid, rust en hoop.
De kerk stond open voor iedereen die erfgoed, kunst, stilte, ontmoeting of meditatie wist te waarderen. Bezoekers ontdekten de kerk als een gastvrije en serene plek in het hart van Munte.
Het Open Kerken Weekend stond dit jaar in het teken van het Jubeljaar 2025 binnen de katholieke kerk, met als centraal thema: "HOOP". Als tastbaar symbool van die hoop verwelkomden we een groot anker dat doorheen kerken, scholen en instellingen reist. Het anker kreeg een bijzondere plaats in onze kerk en trok veel aandacht.
Binnen in de kerk genoten bezoekers van een sfeervolle tentoonstelling met foto's en teksten die de kracht van hoop uitstraalden. Ook werd een videoreportage getoond, vol inspirerende natuurbeelden uit Munte, een rustpunt voor ogen en hart.
De tentoonstelling bleef nadien nog de hele maand juni toegankelijk, tot en met 30 juni. Zo kregen ook mensen die er tijdens het weekend niet bij konden zijn de kans om alles in alle rust te komen beleven.
Daarnaast waren er kaarsjes van hoop, handgemaakt door de Christoforusgemeenschap, die ter plaatse konden worden aangeschaft. Velen namen er één mee naar huis als teken van verbondenheid en licht.
We mochten heel wat bezoekers verwelkomen en kijken tevreden terug op een bijzonder geslaagde periode, waarin gemeenschap, spiritualiteit en schoonheid samenkwamen – niet alleen tijdens het weekend, maar nog weken daarna.
Het anker in de Emmaüsparochie
Begin mei kwamen een honderdtal zesjarigen voor het eerst te communie in elk van onze drie kerken van de Emmaüsparochie.
Het thema van de viering was ‘De Goede Herder’.
Bij de aanvang van de viering werd elk kind bij zijn of haar naam geroepen, om bij het altaar te komen.
Dan weerklonk het openingslied “Eén voor één bijzonder, één voor één…”
Die klemtoon werd ook doorheen de voorbereiding gelegd: Een herder zorgt voor zijn schapen. Hij kent ze allemaal bij naam.
Hij zoekt ze op als ze verdwalen. Hij beschermt ze als het gevaarlijk is. En hij zorgt dat ze eten en drinken hebben.
Als Jezus zijn brood geeft, zegt hij eigenlijk:
“Ik zorg voor jou, net zoals een herder voor zijn schapen. Jij bent belangrijk voor mij.”
Alle kinderen hadden op school een schaapje geknutseld en die werkjes – symbool voor die kindjes - werden verzameld bij het anker van hoop, dat een prominente plaats kreeg in deze eerste communievieringen.
Dat de kinderen hun hartje openden voor Jezus, was duidelijk in hun blik en hun enthousiast meevieren.
Dat heel wat jonge ouders ons achteraf vertelden dat ze veel hadden aan het voorbereidingstraject, ook.
Daarom mogen we hoop koesteren voor de kerk van morgen.
Het anker is te gast in Wanzele
Wanzele, 6-7-8 juni,
Het jubileumjaar 2024-2025 werd uitgeroepen tot het jaar van de hoop. Hoop, die we in deze turbulente tijden goed kunnen gebruiken. Er werd gevraagd ‘goede’ doelen een plaats te geven. Wij kozen voor de Gezinsbond waar het gezin centraal staat, de 11 november vrienden die steeds accenten leggen op het verleden (de oorlog) om op die manier de vrede te benadrukken en de slogan ‘nooit meer oorlog’ in de kijker te plaatsen, tenslotte hebben we ‘samana’ die de zorg opneemt voor de zieken, een belangrijke pijler in de samenleving.
Vanuit het dekanaat Wetteren werd het symbool van het jubeleumjaar, het anker, naar de kerk van Wanzele gebracht.
Waarom een anker? Een anker is een deel van het schip. Een anker zelf gaat niet aanmeren maar het anker gaat wel het schip even ter plekke houden om nadien weer los te laten en te gaan naar een andere plek. Zo ben ik het anker gaan ophalen in Munte, na Wanzele ging het naar Laarne. Het was ook in Lede en het gaat ook naar Serskamp.
We begonnen met een startviering waar de liederen ‘ga in het schip’ en de ‘jubeleumhymne’ gebracht werden door ons koor. Na de viering was er een hapje en een drankje.
Verder werd er afgesproken dat de verschillende goede doelen hun initiatief voorstelden op zaterdag en zondag. Het parochiehuis was open en iedereen die in de kerk kwam kreeg een drankbonnetje.
Het werden drie dagen van ontmoeting en dit is een belangrijk item in de kerkgemeenschap.
Wanneer Paus Franciscus oproept tot een ‘synodale’ Kerk, een Kerk waar de gemeenschap centraal staat dan moet dit een serieuze evolutie, revolutie worden. En dan hebben we Paus Leo XIV na
Leo XIII, die twee jaar werkte in de sloppenwijken van Peru en zijn aandacht richt naar de zwakken in de samenleving, dan zijn we op het goede spoor.
Noveen in Lede
Tijdens de noveen kreeg het anker, dat sinds Kerstmis vanuit het Bisdom de ronde doet in het dekenaat Wetteren, een mooie plaats vooraan in onze kerk.
Het anker drukt de hoop uit van het Jubeljaar.
Als christenen zijn we 'Pelgrims van Hoop' die deze boodschap op een positieve manier willen doorgeven.
Dat het anker tijdens de noveen in onze kerk een voorname plaats kreeg, drukte die boodschap ten volle uit.
Talrijke mensen bezochten de kerk en je merkte hoezeer Lede en alle Ledenaars verankerd zijn en blijven aan het eeuwenoude beeld van De Zoete Nood Gods en haar plaats in de kerk. Bij het bekijken van de filmpjes van processies uit vroegere tijden, kwamen verhalen boven vanuit de eigen kindertijd.
De talloze kaarsen die gebrand werden, duidden er eveneens op dat het beeld voor de mensen een ankerpunt van hoop is en blijft.
Anker is op bezoek in het Sint-Franciscusinstituut te Melle
In de week van 19 tot 23 mei vond het Anker van Hoop een standplaats in het Sint-Franciscusinstituut in Melle. Tijdens deze week en de week in aanloop naar Hemelvaart stonden de lessen godsdienst van het eerste tot het zevende jaar in het teken van de Hoop. In het spoor van De hoop schiet niet tekort van Paus Franciscus maakten leerkrachten en leerlingen tijd om na te denken over hoe zij omgaan met elkaar en met de wereld. Net als zovele pelgrims dit jaar wilden we ons weer bewust worden van onze verbondenheid met God en met elkaar.
We lieten ons inspireren door een lied van Lauren Daigle en een beeldmeditatie over verbinding (of het gebrek daaraan) in de wereld. We verkenden de diepe, Bijbelse hoop en aan de hand van het getuigenis van Kaminopastor Yaninka, formuleerden onze leerlingen hun diepste hoop voor de wereld. Het zal niet verbazen dat ook bij hen een groot verlangen naar vrede en liefde leeft.
Als leerkrachten kunnen we het trouwens enkel eens zijn met de woorden van Paus Franciscus: “Het zijn de jongeren die Hoop in zichzelf vertegenwoordigen. Zij zijn de vreugde en de hoop in de Kerk en in deze wereld.” In verbinding, met vertrouwen en met geduld blijven we met hen op weg gaan.
Omdat het Anker van Hoop de estafette nu eenmaal moet verder zetten, werkten we met z’n allen aan een blijvend symbool van Hoop voor onze school, Hoop die letterlijk door verbinding tot stand gebracht wordt.
We dragen het vuur
Op 17 maart werd tijdens de middagpauze in de kapel van het Sint-Gertrudiscollege ‘Even tijd voor vrede’ gemaakt. Met beelden, tekst en liederen, gebracht door het schoolkoor Abadabukileyo en de pastorale groep van de school werd opgeroepen om de hoop niet te verliezen, ondanks de vele slecht-nieuws berichten die dagelijks op ons afkomen. Het ‘anker van hoop’ stond symbool voor dit ingetogen, hoopvol moment. (R.V.M.)
In een bezinningsmoment over hoop te midden van crisis. In een wereld waarin klimaatproblemen, oorlogsdreiging en onzekerheid toenemen, lijkt de toekomst soms donker. Maar zelfs in de diepste duisternis kunnen we licht vinden.
Geïnspireerd door De Weg van Cormac McCarthy lieten we hoop toe—niet als een naïef geloof in een snelle oplossing, maar als de moed om ondanks alles het goede te doen. Het is het vuur dat we dragen, zelfs als alles om ons heen lijkt af te brokkelen.
Met zang, kaarslicht en bezinning gaven we stem aan die hoop. Help me to carry the fire klonk als een oproep aan elkaar: samen blijven we het vuur dragen, samen kiezen we voor hoop. (K.M.)
Vormelingenweekend Wetteren
Velen in de parochies vragen zich vaak af hoe we op een bepaalde manier ons geloof kunnen delen met de jongeren, in het bijzonder met de eerste communicanten en de vormelingen. Eenvoudig is het niet in een wereld die steeds verder en verder van Kerk en God komt te staan. Daarom is het goed om te zoeken naar nieuwe manieren om samen met die jongeren de weg af te leggen.
De manier die al werd uitgetest is het vormelingenweekend met de vormelingen van Wetteren. Na een stevige, maar geslaagde editie mochten de nieuwe vormelingen afzakken naar het Verloren Bos in Lokeren. Deze tweede editie, na corona, stond in het teken van het jubeljaar “Pelgrims van Hoop”. Naast de jongeren meenemen op de weg van geloof is het ook niet eenvoudig om deze mee te nemen op de weg van de hoop. We kijken naar het nieuws dat op ons en hen afkomt en we hebben meteen genoeg redenen om te wanhopen. Maar deken Yvan drukte zijn wens uit tijdens de eerste avond dat de vormelingen op een of andere manier de weg van de hoop mogen vinden in hun eigen leven. Voor ons, de begeleiders was het een mooie oproep en uitdaging om samen met de vormelingen die weg van de hoop te bewandelen.
Die uitdaging gingen wij met vreugde, moed, toch ook een klein hartje en veel lekker eten aan en begonnen onze weg. In het begin was het voor de vormelingen zoeken en worstelen waar zij hoop vonden. Na een kennismaking namen we de vormelingen, letterlijk en figuurlijk, mee op de weg van de hoop door middel van verschillende spelletjes die telkens iets oplichten van ons geloof, de diaconie, … en in dat alles zat het thema hoop verweven. Er kwamen twee special guests, priesters Mathias en Jef, spreken over hun roeping en dat in verband met de hoop, ook de jongeren van Tegenstroom namen op hun manier de vormelingen mee op de weg van de hoop. Doorheen spel, bezinning, catechese en creatief bezig zijn, zagen wij de jongeren groeien in wat voor hun hoop mag en kan betekenen in hun leven. Het werd beetje bij beetje duidelijk voor hen waar hun “land van hoop” ligt.
Wij als begeleiders mochten zien hoe deze vormelingen groeiden doorheen de verschillende dagen. Ik ben Karolien, Annemie, Jurgen en Catherine heel dankbaar dat ik van dichtbij getuige mocht zijn van de weg die de vormelingen samen met hen mochten afleggen! Het schept hoop voor de toekomst!
Hylco Meirlaen
Het anker van hoop als metgezel tijdens de sociale inleefdag op 27 februari!
Tijdens een sociale inleefdag trekken 17 jarige leerlingen van het Scheppersinstituut twee aan twee naar een woonzorgcentrum of één of andere sociale werk- of leefgemeenschap in de buurt van Wetteren. De bedoeling van deze inleefervaring is om onze leerlingen in contact te brengen met sociale beroepen én met vrijwilligerswerk. De ervaring dat je iets doet uit medemenselijkheid zomaar, zonder er centen voor te krijgen, is voor velen onder hen een bevreemdende ervaring.
Het wonder geschiedt elke keer opnieuw: na zo’n dag zijn ze er het allemaal over eens: sociale beroepen en vrijwilligers, die mensen zijn echt goud waard. De leerlingen staan versteld over het geduld en de liefde waarmee deze mensen elke dag opnieuw omgaan met hun doelpubliek. Ook het contact met de mensen zelf, bejaarden of mensen met een beperking, doet als het ware de schellen van hun ogen vallen. Ze constateren uit eigen ervaring dat beide doelgroepen best wel aangenaam zijn in de omgang. Er wordt gelachen en gefeest.
De brutale roep in onze samenleving dat de vergrijzing in onze maatschappij teveel gaat kosten, klinkt in het niets als je onze jongeren bezig ziet tijdens zo’n inleefdag. Daarom was het anker van hoop mee vandaag. Als christenen tonen we dat het anders kan, handelen en denken vanuit de kleine goedheid. Deze sociale dag wil een stapje zijn in een andere richting.
Op school kunnen we jongeren op die manier laten kennismaken met de hoopvolle en blijde boodschap van het evangelie, ook al bereiken we hen vaak niet meer via de parochies en het kerkelijk leven. Zij kunnen ons ook de weg wijzen om het geloof door te geven aan de christenen van morgen.’
Mieke Morlion
Het anker van Hoop in de Emmaüsparochie Destelbergen Heusden Melle van Lichtmis tot de Emmaüsviering op 16 februari
Tijdens de Lichtmisvieringen
Vormelingen dragen het anker binnen tijdens de Lichtmisviering in de Sint-Martinuskerk te Melle © Piet Cottenie
Foto 1 Emmaüs vormelingen 1
Een zee van licht in de Heilig Kruiskerk te Heusden tijdens de Lichtmisviering op 2 februari 2025. Het anker zag dat het goed was © NL
Foto 2 Emmaüs lichtmisviering
In onze scholen
De meeste scholen op het grondgebied van onze parochie willen graag nog het anker een plaats geven in hun schoolwerking. Dat zal vooral later dit jaar gebeuren.
Toch was het anker al te gast tijdens de Lichtmisviering van alle kleuters van de vrije basisschool Wonderwijs uit Destelbergen in de Onze-Lieve-Vrouw ter Sneeuwkerk op woensdag 5 februari. De leerkrachten vertelden het verhaal van de opdracht van Jezus in de tempel. Diaken Luk bracht het Anker van de Hoop mee naar de kerk en lichtte de betekenis ervan toe. Dit liedje weerklonk, het paste perfect in deze viering
Kom laat je lichtje helder branden
Kom laat je lichtje helder branden
Laat het stralen om je heen
Laat het zien dat er nog hoop is
Hoop voor jou en iedereen.
Wees een lichtje voor de mensen
Overal waar zorg is en pijn.
Zing er is hoop, zing voor Jezus.
Kom laat je lichtje helder zijn.
Foto 3 Emmaüs school
Bij onze vormelingen
De vormelingen van onze parochie gingen op zaterdag 8 februari 2025 op bezoek in het Gentse Augustijnerklooster, waar onze aangestelde priester woont. Ze namen er samen met hun ouders en catechisten deel aan een catechesemoment en een zangstonde. Het anker vergezelde hen.
Foto 4 Emmaüs vormelingen 2
Foto 5 Emmaüs vormelingen 3
Tijdens het catechesemoment op vrijdag 7 december baden de vormelingen in de H. Kruiskerk te Heusden het gebed van het Jubeljaar van de Hoop. Ze omringden het anker met hun jeugdig enthousiasme. © NL
Foto 6 Emmaüs vormelingen 4
Tijdens de Fluo Night Run in Destelbergen
Jong en oud liep of stapte rustig door de Onze-Lieve-Vrouw ter Sneeuwkerk tijdens de Fluo Night Run, die ook door de kerk passeerde. Het anker - bij die gelegenheid op een verhoog geplaatst – had er veel bekijks.(c) ADJ
Foto 7 Emmaüs Fluo Night Run
Nog in Destelbergen
Foto 8 Emmaüs Destelbergen
Zo stond het anker tijdens de vieringen opgesteld, op woensdag 12 februari verhuisde het naar de Pius X-kapel in deze kerk, voor de wekelijkse gebedsviering, die dit keer in het teken stond van de hoop. © ADJ
In onze woonzorgcentra
Foto 9 Emmaüs WZC1
Dinsdag 4 februari 2025. De tafel die dienst doet als altaar staat al gedekt, de eerste bewoners komen toe voor de maandelijkse eucharistieviering in wzc Kouterhof in Heusden die zo dadelijk zal worden voorgegaan door E.H. Luc Engels. © NL
Pater Brice ging nog voor in de maandelijkse eucharistieviering in wzc Panhuys Park in Destelbergen op vrijdag 7 februari. Kort daarop vertrok hij naar Togo.
Foto 10 Emmaüs WZC2
Foto 11 Emmaüs WZC3
In wzc Kanunnik Triest te Melle was voormalig pastoor Jos Verstraeten de voorganger op 9 februari.
Foto 12 Emmaüs WZC4
We vroegen aan enkele bewoners om in te vullen waarop zij hopen. We kregen mooie ontroerende antwoorden, waarin vooral de hoop op vrede in de wereld doorklinkt evenals de hoop op een goede gezondheid en verbondenheid in de families en de medebewoners en medewerkers.
Tijdens onze Emmaüsviering
Tijdens een Emmaüsviering nodigen we de parochianen van de drie kerkplekken uit naar één gezamenlijke viering. Zo ook op zondag 16 februari. Hier staan onze jongeren rond het altaar bij het Onze Vader, achter het altaar vormen koorleden van de drie kerkplekken een gelegenheidskoor. Na deze viering zette het anker zijn tocht doorheen het dekenaat Wetteren verder.
Foto 13 Emmaüs viering 1
Vormelingen beelden het Emmaüsverhaal uit
Foto 14 Emmaüs viering 2
Foto 15 Emmaüs viering 3
Het anker stond prominent opgesteld voor het altaar. Na elke voorbede werden er foto’s bijgelegd van markante vieringen of gebeurtenissen in onze parochie. © NL
Ik maak hier vriendinnen
Op woensdagnamiddag 15 en 29 januari gingen we met een groepje vormelingen naar WZC Armonea Overbeke en RVT Schelderust.
Op de weg naar het vormsel zijn ongeveer maandelijks na de eucharistieviering catechesemomenten in de kerk van Massemen.
Ditmaal speelden ze op 'vreemd' terrein in een woonzorgcentrum om er te praten en te spelen met mensen die soms tot wel 80 jaar ouder zijn dan hen.
En het was boeiend. Maar confronterend. Eerst stelden ze zich allemaal wat voor aan elkaar. Daarna werd er UNO, Rummikub gespeel, pijke zot verjagen. Om te eindigen met een intergenerationeel gesprek. In een vragenbokaal zaten allerlei vraagjes zoals: 'Welke les zou je willen geven aan de jongere generatie? Heb je ooit een liefdesbrief geschreven? Wat is je leukste herinnering van je kindertijd?' De antwoorden waren boeiend maar ook heel confronterend: de bewoners van het WZC gaven duidelijk te kennen dat hun kindertijd gekenmerkt was door oorlog. En dat ze op hun 14 jaar al volop naar de fabriek gingen werken. Camilla getuigt dat ze van ’s morgens vijf uur tot 's middags één aan één stuk bobijnen moest maken. Slechts een kwartiertje pauze. Loon? 250 frank voor 14 dagen. Het geld ging direct naar moeder omdat de oorlog net voorbij was en het gezin had dit geld nodig om te leven. Julienne getuigde dan weer dat ze vijf jaar was toen de oorlog uitbrak. Hun huis was van in het begin al afgebrand en de hele oorlog was een nachtmerrie voor haar. Ze waren de hele tijd op de vlucht.
Adrienne vertelde dat ze net zoals vele mensen van Overbeke bij Beirnaert werkte. Godelieve werkte bij haar man en deed de administratieve taken. Ze is heel sportief maar door een val is ze op revalidatie.
De vormelingen luisterden geboeid. Deze namiddag is op de weg naar hun vormsel zeker en vast een meerwaarde: ze legden contact met mensen die ze normaal nooit zouden ontmoeten. Ze leerden geduld hebben en vriendelijk en open zijn ook ver hen die niet meer zo vlug zijn als zij. Dankjewel vormelingen, jullie deden dat super!'
We polsten ook naar verhalen van hoop.
Anna vertelt:
‘ Ik ben hier vier jaar en er zijn al heel wat rusthuisvriendeninnen gestorven. Rita kwam hier aan met een gebroken schouder. Ik hielp haar in het begin bij de maaltijden. We zijn vriendinnen geworden in het rusthuis en hopen nog een tijdje samen te blijven.
Godelieve brak ook haar schouder en vertelt:
‘Ik fiets graag, ben heel sportief en ben hier in kortverblijf om te revalideren. Ik hoop om in maart terug naar huis te gaan zodat ik verder kan genieten van mijn kinderen en kleinkinderen.
Adrienne schetst het met de nodige humor en realiteitszin:
‘Ik ben mentaal wat minder maar ben hier gelukkig. Ik hoop nog een tijdje gezond te blijven en te kunnen babbelen met de mensen rondom mij.
Parochie Moeder Teresa van Calcutta
HOOPVOLLE GEBEDEN VAN KINDEREN BIJ NAAMOPGAVE VORMSEL IN BOTTELARE EN IN MERELBEKE
Zaterdag 25 en zondag 26 januari was het 'Anker van hoop' respectievelijk in kerkplek Bottelare en kerkplek Merelbeke,
telkens voor de voorbereidende catechese en viering van de naamopgave van onze toekomstige vormelingen.
De kinderen formuleerden zelf persoonlijke gebeden waarom ze hun vormsel willen ontvangen en wat dit voor hen betekent.
Wij als catechisten vinden dit heel hoopvol naar de toekomst: jonge enthousiaste mensen die tot de geloofsgemeenschap rond Jezus willen behoren en zich daartoe willen engageren.
Enkele van deze zeer hoopvolle gebeden:
Lieve God,
ik probeer een goed mens te zijn,
met vallen en opstaan.
Ik kies voor Jezus en mijn vormsel.
Samen met alle andere christenen sta ik sterk.
Als ik even de weg verlies,
vind ik hem bij Jou en Jezus weer terug.
Zo kan ik meebouwen aan een wereld van liefde, vrede
en gerechtigheid voor alle mensen.
Liefste God,
ik hou van rood;
want rood is de kleur van liefde, van het hart.
Rood is de kleur van Uw hart, want Jij bent liefde.
Oranje is de kleur van een brandende kaars.
Het vormsel betekent voor mij dat Jij mij altijd
de warmte van Uw liefdevol hart geeft.
Deze liefde en warmte neem ik mee op mijn levenspad.
Lieve God, graag wil ik gevormd worden
omdat ik besef dat ik enig en uniek ben,
en hierdoor andere mensen,
jouw kinderen, kan helpen.
Ik wil mijn talenten gebruiken
om te werken aan een betere wereld
waar iedereen gelukkig is,
zoals U van ons verwacht,
en Uw Zoon Jezus ons heeft voorgedaan.
Ik wil graag mijn vormsel doen
omdat ik dan samen met mijn vrienden en mijn familie
kan toetreden tot de grote kerkgemeenschap
en deze leuke dag met hen kan vieren.
Ik vind mijn vormsel hoopvol omdat ik zelf kies
om de weg van Jezus te volgen in mijn leven.
Het verhaal van Jezus spreekt mij aan:
de weg die Jezus toont om een goed en gelukkig leven te hebben.
Het is een weg van vriendschap, zorgen voor elkaar,
liefde delen met elkaar.
Dank u Heer, omdat ik met jou en alle mensen
op weg mag gaan nu ik groter wordt.
Parochie Moeder Teresa
Catechisten en toekomstige vormelingen Bottelare en Merelbeke
Ziekenzalving WZC Larenshof Laarne
Het anker van hoop heeft op dinsdag 21 januari haltgehouden in het WZC Larenshof te Laarne. Daar vond de gemeenschappelijke ziekenzalving plaats. De ziekenzalving op zich is een teken van hoop. Als je wat ouder wordt en je voelt aan den lijve dat het allemaal niet meer zo vlot gaat, dan hunker je naar wat extra kracht. Die kracht kan gegeven worden door de steun van familieleden, maar ook door het ontvangen van de ziekenzalving. De personen die de zalving ontvingen waren achteraf één voor één gerust, tevreden en hadden een goed gevoel. Sommigen werden op het moment van de zalving emotioneel. Begrijpelijk want je staat op dat moment toch wel even stil bij het leven. De gezamenlijke viering was een verbindend moment voor de bewoners en de aanwezige familieleden. De medewerking van het personeel van het woonzorgcentrum droeg bij in het welsslagen van deze ziekenzalving. Een klein gebaar kan soms echt wonderen doen! Iedereen een gemeend dankjewel.
