Toen ik als jongste telg van een zeer katholiek gezien geboren werd, zullen mijn ouders nooit nagedacht hebben of ik al dan niet gedoopt moest worden.
Enkele dagen na de geboorte werd je steevast door meter, peter en vader boven de doopvont gehouden.
Vanaf dan had je je geloofspaspoort voor het verdere leven op zak. Je kreeg toegang tot je eerste en plechtige communie.
Ook mijn jeugd, in het middelbaar onderwijs en in de jeugdbeweging, stond veel in het teken van gelovig zijn.
Door het sacrament van het huwelijk, verklaarde ik in volle overtuiging tegenover de geloofsgemeenschap dat deze verbintenis voor altijd zou zijn.
Maar mijn geloof kreeg jammer genoeg een flinke deuk toen ik mezelf in een echtscheiding duwde. Dit was niet hoe een gelovige door het leven moest gaan.
Het nieuwe, nogal oppervlakkig leven kon en mocht niet blijven duren.
Maar hoe moet men de drang naar het geloof terug opnemen ? Wie gaat je nog serieus nemen ?
Terwijl ik wel, al die jaren steeds troost, kracht en veel vriendschap kon vinden in de verschillende Lourdesreizen die ik mocht maken.
Toen bijna twee jaar geleden alles op slot ging en ik ook geen sociale contacten meer had, was er tijd om te bezinnen en na te denken over de toekomst.
Schoorvoetend ging ik op zondagmorgen naar kerk. Er waren geen erediensten maar ik was daar niet alleen.
Door de wekelijkse babbel voelde ik me terug thuiskomen.
Iedereen zocht op zijn manier naar verbondenheid. Aan corona hebben we dus ook iets positiefs overgehouden.
Ik weet echter dat geloven niet enkel te maken heeft met naar de kerk komen. Het is ook vertrouwen hebben in je medemens, iedereen een kans geven hoe verschillend we ook zijn.
Moest het in mijn leven weer even fout gaan, teleurstelling of tegenslag moet verwerken dan ben ik er van overtuigd dat er in deze geloofsgemeenschap mensen zijn die me een duwtje in de juiste richting zullen geven.
Bij deze moet ik mijn ouders dankbaar zijn dat zij jaren geleden gekozen hebben om mij te laten dopen.
