Was je doop een evidente keuze voor je omgeving ? Waarom wel ? Waarom niet ?
Ik ben opgegroeid in een omgeving waar de vraag wel of niet gedoopt worden niet werd gesteld, het was een vanzelfsprekendheid. Mijn ouders zijn allebei zeer christelijk opgevoed, dus was het evident dat ook de kinderen deze weg zouden gaan. Het was ook nog een tijdsgeest waar iedereen werd gedoopt, zeker op het platteland. Een paar dagen na mijn geboorte werd ik dan ook in de kapel van het ziekenhuis gedoopt in bijzijn van mijn peter en mijn meter.
Bepaalt je gedoopt zijn je keuzes in het leven – zou je anders leven moest je niet gedoopt zijn ?
Dat is een moeilijke vraag, ik heb gans mijn leven het voorbeeld gekregen van gelovige ouders die hun kinderen probeerden op het goede pad te houden en met een gelovige visie, waarin ze dan ook geslaagd zijn.
Doordat ik gedoopt ben, behoor ik tot een gemeenschap die gelooft dat er een God is die om ons bekommerd is en die ons nooit alleen laat. Dit is een enorme houvast in het leven, zeker in de wereld waarin we nu leven.
Of ik anders zou leven indien ik niet gedoopt ben, weet ik niet, ik weet alleen dat ik blij ben om tot deze gemeenschap te horen en probeer het goede na te streven.
Wie of wat heeft je gestimuleerd om stappen te zetten in je geloof?
Toen ik als kind meeging met mijn ouders naar de misvieringen in de kapel op Heesvelde, vroeg de pastoor mij om voor te lezen. Op die manier ben ik meer betrokken geraakt bij het gebeuren in de vieringen. Later waren het de mensen van de parochieploeg die mij over de streep trokken om catechese te geven en nu ben ik terug lector. Dit alles heeft mij gevormd en een andere kijk op het geloof gegeven. Doordat ik meer bij de materie betrokken was besefte ik dat lid zijn van een gelovige gemeenschap niet zomaar vrijblijvend is, het vraagt een zeker engagement van je. Ik heb er dan ook voor gekozen om min of meer actief deel te nemen in onze parochiegemeenschap en zo mijn steentje bij te dragen voor een gelovige gemeenschap.
