Was je doop een evidente keuze voor je omgeving? Waarom wel? Waarom niet?

Ondanks een leeftijdsverschil van 20jaar , moet ik mij aansluiten bij ’t getuigenis van Edith (WZC Kaprijke) uit het boekje “Leven vanuit de doop”

Ook onze thuis was diepgelovig en het Doopsel, naar de Mis gaan, het Vormsel, het was allemaal een evidentie. Er werd ook gebeden voor elke maaltijd, ’s avonds, samen met moeder, een avondgebed en voor het slapengaan, steevast gaven we mekaar een kruisteken met de woorden “God zegene en God beware u”

Het was zowat tot we “puberden” (dat woord bestond toen nog niet) dat we dat bidden als ‘iets aframmelen’ beschouwden en ermee stopten.

Een zeer grote én welkome verandering was er wel gekomen na het Vativaans concilie. Toen de priester de Eucharistie vierde met het aangezicht naar de mensen en de gebeden niet langer in het Latijn, maar in het Nederlands gebeden werden.

 

Bepaalt je gedoopt zij je keuzes in het leven - zou je anders leven moest je niet gedoopt zijn?

Of ik anders zou leven, indien ik niet gedoopt was, kan ik mij niet echt goed voorstellen. Wel zijn er bepaalde periodes, gebeurtenissen, ontmoetingen, die mij tot dieper nadenken stemden.

Zo blijf ik het feit dat ik vele jaren bij de chiro was, als zeer positief zien. Onder andere de ‘verbondenheid’ die daaruit voortvloeit. Dit werd mij nog maar eens duidelijk bij de uitvaart vorig jaar van twee zussen, die allebei op één maand tijd allebei overleden. Er werd ook in de uitvaartdienst verwezen naar de ‘chiroperiode’ in hun leven. Ook het engagement en dienstbaarheid die ervan uitgaat, heeft waarschijnlijk mee bepaald in de keuze van mijn beroep (ik werkte 43 jaar in een ziekenhuis)

Na mijn chiroperiode, werd ik lid van een bergsportvereniging, waardoor ik alpinisme kon doen. Tijdens de vele beklimmingen die je tot zwijgen en stilte aanmaanden, kon ik dit soms aanwenden als gebedsmomenten. Ook de berggids waarmee we telkens beklimmingen deden zei op een gegeven moment: “Als je de schoonheid en het overweldigende van de natuur ziet, dan moet er toch een hogere Kracht zijn.” Een uitspraak die ik van die persoon niet verwachtte.

Ik had het geluk reizen te maken die mij in contact brachten met andere culturen, godsdiensten, levensbeschouwingen. Zo zijn het mededogen en het goede zien in de andere (uit het Boedhisme), ook waarden die in ons geloof meegegeven worden.

Wat ik ook als positief heb ervaren was het dieper ingaan op het Onze Vader, de dienst van het woord en misschien nu ook, de betekenis van het doopsel.

 

Wie of wat heeft je gestimuleerd om stappen te zetten in je geloof? 

Ik denk dat zowel in de wetenschap, de levenswijze het geloof er voortdurende veranderingen zijn. Het is een zich voortdurend aanpassen.

Ik vind voor mezelf dat de figuur van Christus, het dichtst bij ons staat. Alleen al door de menswording.

(Lucienne De Wispelaere)

Lucienne De Wispelaere